مردی در زمان حکومت عمر، نزد او آمد و گفت: من زنی گرفته ام، با اینکه بیش از شش ماه از ازدواجمان نگذشته است بچه ای سالم آورده، معلوم می شود بچه از من نیست و مولود از زناست. عمر هم گفت: بله؛ درست است و این بچه از زناست.
دستور دادند زن را ببرند و بر او حد زنا جاری کنند! بیچاره زن که از پاکی خود مطمئن بود، سخت پریشان حال گشتو بین راه که او را می بردند با حلال مشکلات، امیرالمومنین علیه السلام مواجه شد. دادش درآمد که: الامان یا اباالحسن! به دادم برس که بی گناهم. امام علیه السلام وقتی از جریان مطلع شد دستور داد که زن را برگردانند و پیش عمر آمد و فرمود: چرا حکم ناروا کرده ای!؟ گفت: آقا؛ بچه ی شش ماهه که شرعی نیست!
حضرت فرمود: چرا؛ شرعی است. این آیه را در قرآن خوانده ای که: «… حَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا …»(۱) گفت بله خوانده ام.
سپس حضرت فرمودند: این آیه را هم خوانده ای: « وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ …»(۲) گفت بله این را هم می دانم.
سپس امام علیه السلام فرمودند: طبق آیه ی اول، مجموع دوران بارداری و شیر خوارگی سی ماه است و طبق آیه ی دوم دو سال یعنی بیست و چهار ماه است. وقتی بیست و چهار از سی کم شود شش ماه باقی می ماند پس معلوم می شود که از نظر قرآن کریم، کمترین مدت بارداری شش ماه است، و بچه ی شش ماهه از نظر قرآن بچه ی شرعی است.(۳)
پی نوشت: روشن است که وقتی حق مبیّن قرآن غصب شود، مردم در گمراهی به سر میبرند تا هلاک شوند.