برنامه های اسلام، برای رسیدن انسان به خوشبختی و سعادت جاودانه تدوین شده است؛ سعادتی که گسترهای به پهنای دنیا و آخرت دارد. در این میان، روزهعبادتی است که در دستیابی بشر به سوی کمال و تعالی نقش بسزایی دارد.
بسیاری از آداب و سنن اسلامی نه تنها موجب رشد روحی و معنوی میگردد بلکه بهداشت و سلامت بدن را نیز تضمین میکند. از جمله دستورات خداوند که این اهداف را محقق میسازد روزه است. انسان روزه دار در سایه روزه داری میتواند به رشد روحی و جسمی خود کمک کند و هرگونه آفت و میکروبی را از روح و جسم خود بزداید.
روزه از آن واجباتی است که در تمام ادیان الهی به عنوان یک رکن اصلی به شمار آمده است. علاوه بر ادیان الهی مثل اسلام ، مسیحیت و یهودیت در عقاید دیگر که جزء ادیان الهی نیستند مانند بتپرستان هند نیز این امر وجود دارد؛ هرچند در جزئیات و کیفیت گرفتن روزه تفاوتهایی وجود دارد.
قرآن کریم در این خصوص میفرماید : «ای کسانی که ایمان آورده اید، روزه بر شما نوشته شد، همان گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند، نوشته شده، تا پرهیزگار شوید.»
علامه طبرسی مفسر بزرگ قرآن نیز بر وجوب روزه در میان همه ادیان تصریح می کند و می نویسد: روزه در میان انبیا و امت آنان همواره از زمان آدم تاکنون مورد توجه بوده است.
کسی که به خاطر ضعف جسمانی توانایی روزه گرفتن ندارد، چه حکمی دارد؟
ضعف جسمانی مسألهای است که عدهای از روزهداران به آن مبتلا هستند؛ این افراد به دلیل جواز پزشک یا اجتهاد شخصی توانایی ادای روزه در این مقطع خاص را ندارند؛ اما آیا باید قضای آن را ادا کنند یا خیر؟ در ادامه بر اساس کتاب سؤالات احکام شرعی مطابق با فتوای مقام معظم رهبریو آیت الله مکارم شیرازی به این پرسش پاسخ میدهیم.
حکم روزه خواری به دلیل صعف جسمی
حکم مراجع در مورد روزه خواری به دلیل ضعف جسمی:
رهبر معظم انقلاب:
سؤال۷۵۰:من بر اثر ضعف جسمانی از ابتدای سن بلوغ تا دوازده سالگی روزه نگرفتهام، در حال حاضر چه تکلیفی دارم؟
پاسخ:واجب است روزههایی را که در ماه مبارک رمضان نگرفتهاید با اینکه به سن تکلیف رسیده بودید قضا کنید و اگر افطار روزه ماه رمضان عمدی و اختیاری و بدون عذر شرعی بوده کفاره هم بر شما واجب است.
آیت الله مکارم:
سؤال:دختری به سن بلوغ رسیده است؛ ولی به واسطه ضعف جسمی توان روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان را ندارد و بعد از ماه رمضان هم تا سال بعد نمی تواند قضا کند، حکمش چیست؟
پاسخ:باید کفّاره مدّ طعام را بدهد؛ یعنی برای هر روز معادل ۷۵۰ گرم گندم و مانند آن به فقیر بدهد. و قضای این روزه ها بر او واجب نیست.
سلام
ممنون سایت خوبی دارید